Antologia poezji mrówkojadziej – część II

Zapraszamy na nową porcję tekstów naszej mrówkojadziej poezji pochodzącej z tomiku „Antologia poezji mrówkojadziej” – jak tak dalej pójdzie, to na wiosnę może uda nam się to wydać w wersji papierowej :).

Antologia poezji mrówkojadziej - wydawnictwo z serii Biblioteki Narodowej

Antologia poezji mrówkojadziej

Mrówkojadzia Inwokacja

Mrówko, żywności moja, ty jesteś jak zdrowie
Ile cię trzeba szukać ten tylko się dowie
Kto zbadał amazońskich puszcz dzikie krainy
Iczęsto szedł o głodzie do swojej rodziny.
Gdzie można się przeglądać  w Amazonki  wodzie
Tam mrówkojad zażywa życia na swobodzie,
Lecz są także i takie,  które chwalą w blogu
Spokojny żywot, który pędzą w zoologu.
Nie ma larw, nie ma mrówek ani termitiery
Są  zmyślne smakołyki, z których właśnie cztery:
Serce woł., awokado, pomidor, banany –
Skład  menu zoologom wszystkim dobrze  znany.
Choć samotny z natury  –   ma na podorędziu
Samiczkę, która czasem  chętna jest poczęciu
I gdy już naszykuje swój samczy rynsztunek
Jest szansa, że tak może ocalić gatunek.
Oto wybieg  o którym powiesz –  Ameryka!
Ówdzie tapir się kąpie, kapibara fika.
A mrówkojad najczęściej zalega pod krzakiem
Cóż,  jest bowiem (niestety) leniwym zwierzakiem.
Jest to widok  radosny oraz dydaktyczny
A zapewnia go ogród nam zoologiczny.

 

„…ach gdyby, gdyby nawet kopiec zabrali…” moja niewyczerpana oda do radości

Namrówkowywanie

Mrówkojadzie ruszenie

Dano znać do obozu mrówkojadziej straży,
Że jaguar się nocą na imprezę waży,
Że gdzieś pumy pazury ostrzą na kamieniach,
Mrówmistrz: „Mrówosz, budź mrówkojady z popasienia!
Niechaj każdy przy swoim zbrojno stawia kopcu,
I nie daruj pobudki dziś żadnemu chłopcu!”
A ten: „Wstawajcie, śpiochy, czym prędzej, na mrowę!
Pan mrówmistrz rozkazuje, obóz zieje w trwogę!”
Aż jaki ozwie się gdzieś w swoim legowisku:
„Bij kto pumiego syna kijem, a po pysku!
Kto mrówkojady budzi w nocy, ten oszalał!
Pan mrówmistrz nam się kwasem mrówkowym dziś zalał?
Niechże sam strzeże, jeśli tak dalece tchorzy,
A wolnych mrówkojadów sobie snem nie morzy!
Sprawi się gdzieś na pampie, za pomocą Bożą,
Mrówkojadom coś każe, one się nie srożą!”
Widząc dobrze, że nikt go zgoła nie usłucha,
Poszedł on spać, nim nosa mu utrą i ucha.
I mrówmistrz, mrówkojadom kiedy się nie trwożyć,
W legowisku, pod ogon, pójdzie się położyć.

 

Stepy amerykańskie

Wpłynąłem na wybiegu przestwór rozpoznany,
Nos nurza się w zieloność i za mrówką brodzi,
Śród fali traw szumiących, w strumyków powodzi,
Omijam na trawniku czepiaka banany.

Już mrok zapada, już przejmuje noc nas chłodem,
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi,
Księżyc jasny dziś nam nad zoologiem wschodzi,
To błyszczy staw, to weszła lampa nad ogrodem.

Stójmy! – jak cicho! – słyszę tapira gwizdanie,
Miska pełna jedzenia, tam pyszności zgoła;
Apetyt chyba wróci jutro na śniadanie,

Kędy gęś swoim dziobem wydłubuje zioła,
W takiej ciszy – tak ucho natężam z ufaniem,
Że słyszałbym głos z pampy. – Jedzmy, nikt nie woła.

 

Niechaj mnie…

Niechaj mnie mrówka o wiersze nie prosi

bo kiedy mrówka do mrowiska wróci,

niech lepiej towarzyszkom wszystkim swoim głosi

o czym mrówkojad skryty w pampy gąszczu nuci.

Kunsztownie wersy składa, mruczy murmuranda,

pod swym nosem długaśnym układa canzony

lecz musi wiedzieć mrówka i termit i larwa:

o śpiewie tylko myśli gdy jest NAJEDZONY.

 

Chory Mrówkojad

Mrówkojad był chory i leżał pod krzakiem

i widać że bardzo jest chorym zwierzakiem

lecz przyszedł pancernik, co pośród zwierzaków

miał sławę lekarza od trudnych przypadków.

Oglądnął pazury, z podziwem zacmokał,

i zmierzył gorączkę, zajrzał na dno oka

na koniec w głąb pyska zaglądnął z przejęciem,

bo nigdy nie spotkał się z takim zwierzęciem.

I prawi: ten nalot, co język pokrywa

gorączka, i futra zmarniała okrywa

uważam, ze wszystko to jest z tej przyczyny

że dietę masz ubogą w różne witaminy.

Jeśli chcesz szybko skończyć trapiące cię męki

Opiłuj pazury, zainwestuj w szczęki

żuj pokarmy, zejdź zaraz z mrówczanego szlaku,

a nikt już ci nie powie: futrzany szczerbaku.

 

Z Marii Mrówa-Jasnorzewskiej

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia –

i mrowisko, i kłodę całą,

a zostanie tylko jedna chuda mrówka

to – to jest bardzo mało.

 

Nowe limeryki o stworach z Ameryki

I

Pewien mrówkojad w bacówce

zalecał się był mrówce.

Te owce, połoniny

to dla cię, mojej ptaszyny.

Jam owad, prychnęła, ty kpie!

II

Pewien mrówkojad, nie bez racji,

wziął mrówkę do restauracji.

Zaprosił ją zaś ją z tej przyczyny

że właśnie miała imieniny

i sam zadbał o menu kolacji.

 

Ciąg dalszy – już niebawem!

A tymczasem tak jak i ostatnio ogłaszamy małą zabawę – kto odgadnie teksty, na jakich oparte zostały niektóre z powyższych wierszy?

Prosimy również o zgłaszanie tekstów poetyckich, które znacie i lubicie, które uważacie za klasyki, a wydaje Wam się, że świetnie sprawdziłyby się w wersji mrówkojadziej. Nasza redakcja chętnie zajmie się ich odpowiednim dostosowaniem.

Czekamy na propozycje!

(Wszystkie powyższe teksty są naszego autorstwa, w związku z tym chronione są poetyckim prawem autorskim ).